Ik
zou niet de eerste zijn die met een Silver Shadow
een rally gaat rijden. Toch laat ik het wel uit
mijn hoofd. Ik vind het er de auto niet naar. De
Silver Shadow is een auto die je tot rust brengt,
die je de zorgen van je dagelijkse beslommeringen
doet vergeten, die de stress uit je nerven laat
wegstromen. Een auto waar je in wegzakt en waarin
je de boel de boel laat.
De flying lady op mijn
eigen Silver Shadow, DM-37-65.
In maart 2000 werd ik
geïnterviewd voor een artikel in het blad
Voiture. In dat blad verschijnen regelmatig
artikelen over autoclubs en het werd tijd om eens
wat over de Rolls-Royce-club te schrijven. De
titel werd: "Een club waar alles groot
is". Het artikel is gepubliceerd in de
Voiture van september 2000 en is tevens afgedrukt
in het clubblad van de Rolls-Royce-club, De
Mascotte, van juli 2000. De journalist, Don van
Gool, schrijft over Rolls-Royce als merk en over
hoe het kwam dat mijn aandacht op dit merk werd
gevestigd. Hij citeert mijn speurtocht naar een
goed exemplaar en vat de reparaties samen die ik
in de loop der jaren heb uitgevoerd. En uiteraard
komt de club uitgebreid aan de orde.
Ook hem is het niet ontgaan, dat ik een meer dan
gemiddeld enthousiasme bezit over de Silver
Shadow. De volgende passages wijzen daar
bijvoorbeeld op:
"De schittering van het
chroom is kennelijk in de ogen blijven hangen,
want nu nog twinkelen ze enigszins als Marinus
erover spreekt."
"Marinus' manier van vertellen heeft bijna
iets van een spannend jongensboek en ook als
luisteraar slaken we haast een zucht van
verlichting, als we vernemen dat juist deze witte
Silver Shadow in zijn garage staat."
"'Ik voel me een bevoorrecht mens om in deze
wagen te mogen rijden.'"
Laat ik beginnen met het
starten van de auto. Mijn exemplaar van 1969 is
uitgevoerd met twee SU-carburateurs en een
automatische choke. Omdat ik mijn auto regelmatig
enkele weken stil laat staan, vergt het starten
veel zorg en concentratie. Let ik even niet goed
op en slaat de motor niet meteen aan, dan staat
hij me geruime tijd uit te lachen voor er leven
in de brouwerij komt. Maar dan draait die 6,2
liter V8 ook en draait hij vanaf het begin als
een zonnetje, als een naaimachientje,
indrukwekkend mooi. Er is in het begin wel altijd
een stevige rookontwikkeling. Maar dat hoort er
bij een op een rijk mengsel ingeregelde motor nu
eenmaal bij.
Statig rijd ik altijd het woonerf uit. Enerzijds
behoort de snelheid in een woonerf nu eenmaal
"stapvoets" te zijn, maar anderzijds is
het heerlijk om de auto in het begin zelf zijn
tempo te laten bepalen. Verkeersdrempels lijken
niet te bestaan. Het kolossale gewicht en de
hydraulische vering zorgen voor een geleidelijke
verplaatsing van de carrosserie in de hoogte. De
neiging bestaat daardoor om de drempels met een
hogere snelheid te nemen dan gevoelsmatig voor
een dertigjarig voertuig verstandig lijkt.
En dan rijd ik de dorps- en
binnenwegen op. Geen moment ontstaat een gevoel
van haast of opschieten. Haasten maakt het voertuig
eigenlijk onmogelijk. Het deelnemen aan het
verkeer is vanzelfsprekend defensief. De afstand
tot de voorligger is automatisch wat ruimer, en
ook achter me zie ik zelden bumperklevers. Het
liefst rijd ik op een asfaltweg met een snelheid
van 70 a 80 km/uur. De drieversnellings-automaat
heeft zichzelf dan in de hoogste versnelling
geplaatst en de bomen en bermen verplaatsen zich
langs de zijruiten in de meest serene vorm van
rust. Het is net alsof de verplaatsing van de
auto iets onwezenlijks heeft. Je hoort geen
motor, geen wind, geen rammeltjes. Af en toe het
geknars van het welriekende leer. Daar blijft het
bij.
En op die snelheid worden alle oneffenheden
volledig weggewerkt. De kleine en de grote, de
korte en de lange. De vergelijking met het
vliegende tapijt blijft voortdurend opborrelen.
De zitpositie draagt hieraan
bij. De stoelen zijn geen autostoelen, maar zijn
complete fauteuils. In alle richtingen
verstelbaar en aan beide zijden voorzien van
armsteunen. De armsteun in het portier is in
hoogte verstelbaar, zodat zelfs dat deel van de
zitpositie is in te regelen. Het enige wat
ontbreekt is een hoofdsteun. In 1969 werden nog
geen hoofdsteunen gemonteerd en mijn exemplaar is
op dit punt origineel gehouden. Jammer, want dat
zou net het toefje slagroom op de punt gebak
geweest zijn.
Mijn Silver Shadow op een schilderachtige lokatie in Best.
Er gaat geen rit voorbij of
ik wil even die prachtige V8 laten grommen. Soms
zet ik daarvoor even speciaal de radio zacht,
omdat anders het geluid niet waarneembaar is. En
dan geef ik gas, zonder overigens de kick-down in
te schakelen. Want mijn credo is dat auto's van
deze leeftijd niet tot het uiterste gedreven
moeten worden. Als je flink gas geeft op een
snelheid van 60 km/uur, dan wil hij nog wel eens
terugschakelen. Doe je dat op een snelheid van 70
km/uur, dan is het niet meer zeker dat hij
terugschakelt. De motor heeft zoveel power en is
zo lenig, dat hij het hele gewicht met veel
souplesse laat wegsteigeren zonder direct nerveus
terug en weer op te hoeven schakelen. En is alles
en iedereen stil in de auto, dan hoor je tijdens
die formidabele acceleratie het ietwat snerpende
gezoem van de ruim 6 liter V8. Prachtig. Kicken!
Ik heb nog nooit het
uiterste gevergd van mijn Shadow als het gaat om
de wegligging en het bochtgedrag. Dat karakter
van de auto weer. Daar waar de verkeerssituatie
een keer wat scherper sturen heeft gevraagd, heb
ik nooit het gevoel gehad dat de Silver Shadow op
het scherpst van de snede wezenlijk andere
controletechnieken vereist dan een gemiddeld
hedendaags voertuig. Alles voorspelbaar. Prima
remmen, prima wegligging. Het enige wat merkbaar
anders is dan in modernere auto's, is het
stuurwiel. Het stuur is zo'n groot dun stuur, dat
je vroeger vrijwel in alle auto's zag. De
diameter is groter dan tegenwoordig, er zijn meer
stuuromwentelingen nodig dan tegenwoordig en het
stuur draait veel lichter. Zelfs bij inparkeren
is sturen met de pink mogelijk, zo bekrachtigd is
het stuurmechanisme.
Het rijden is keer op keer
een belevenis, een feest. Te vergelijken met eh
... eh...
En die mening ben ik niet alleen toegedaan. Kijk
voor de kick eens naar de mening van anderen over
het rijden met een Rolls-Royce
of Bentley en in het bijzonder over het rijden in een Silver Shadow of
afgeleid model. Veel plezier, zelfs al bij het lezen!
|
Marinus Rijkers. Disclaimer
