De Spirit of Ecstasy: Flying Lady   De Flying Lady: Eleanor Velasco Thornton Eleanor Velasco Thornton stond model voor de Flying Lady, het boegbeeld van de Rolls-Royce Silver Shadow. Eleanor Velasco Thornton. Eleanor Velasco Thornton had een verbintenis met John Walter Edward-Scott-Montagu, die na 1905 de tweede Lord Montagu van Beaulieu was. Waaruit de verbintenis precies bestond vermeldt de overlevering niet. Wel dat deze geheim was gedurende een jaar of tien, vooral omdat beiden met de grootste geheimzinnigheid handelden. John Scott, erfgenaam voor de titel van zijn vader, was een auto-pionier in Engeland. Vanaf 1902 was hij de uitgever van het geïllustreerde blad The Car. Eleanor V. Thornton was werkzaam als zijn secretaresse. Hun vrienden wisten van hun hechte relatie maar zij waren wijs genoeg om er over te zwijgen. Een lid van dit kringetje van vrienden was de beeldhouwer Charles S. Sykes. In opdracht van Lord Montagu ontwierp hij een speciale mascotte voor zijn Rolls-Royce Silver Ghost. Het kleine standbeeld beeldde een jonge dame uit in fladderende gewaden en met een vinger op haar lippen. De beeldhouwer had Eleanor Thornton gekozen als model voor zijn beeldje dat werd gedoopt tot "The Whisper" (gefluister). Lord Montagu had met een zekere flair een idee uit die tijd opgepakt om een mascotte op de top van de radiator te zetten. Dit werd een mode. Rolls-Royce nam meer eigenaren van hun auto's waar, die deze modegrille volgden, maar dan wel door met minder stijl te kiezen voor aardse of zelfs riskante en vulgaire thema's. In navolging van de opdracht van Lord Montagu werd Charles Sykes gevraagd een mascotte te creëren die in de toekomst elke Rolls-Royce zou kunnen opsieren. In februari 1911 presenteerde hij aan Rolls-Royce de "Spirit of Ecstasy" die eenvoudig herkenbaar was als een variant op het thema van The Whisper. De gelijkenis was niet toevallig omdat voor beide beelden de beminnelijke Miss Thornton model had gestaan. Vanaf toen werd door de fabriek de Spirit of Ecstasy op elke Rolls-Royce afgeleverd. De mascotte werd gemaakt met een al duizenden jaren oude techniek, namelijk die bekend stond als de "lost-wax-method" (de verloren was-methode). Bij het toepassen daarvan werd de mal telkens vernield om het gietstuk eruit te kunnen krijgen. Dit verklaart waarom er geen twee figuren precies gelijk waren. Sykes die werd geassisteerd door zijn dochter Jo, bleef vele jaren verantwoordelijk voor de fabricage van de Spirit of Ecstasy. Elke unieke creatie kreeg zijn handtekening mee op het onderste deel van het voetstuk. De beeldjes werden getekend met "Charles Sykes, February 1911" of soms "Feb 6, 1911" of "6.2.11". Zelfs toen Rolls-Royce in 1948 het gieten van de figuurtjes had overgenomen, bleef elke Spirit of Ecstasy tot 1951 voorzien worden van deze inscriptie. Van 1911 tot 1914 werd de Spirit of Ecstasy verzilverd. Vandaar dat velen veronderstelden dat het een massief stuk kostbaar metaal was. Dit leidde overigens tot frequente diefstallen. De samenstelling werd gewijzigd in een tot hoogglans opgepoetste nikkellegering. In de kleinere uitvoeringen heeft de radiatordecoratie in deze nieuwe samenstelling standgehouden op elke Rolls-Royce tot aan de hedendaagse Rolls-Royces toe. Door de jaren heen zijn er vele veranderingen doorgevoerd. Zo werden de mascottes voor de Rolls-Royce auto's van de fabriek in Springfield in de USA gewijzigd. De oorspronkelijke uitvoeringen raakten de motorkapranden als de kappen werden geopend zonder eerst de mascottes een kwartslag gedraaid te hebben. Door ze een beetje verder voorover te laten buigen, waren ze niet langer een gevaar voor de motorkap. Royce toonde zich niet enthousiast voor de Spirit of Ecstasy. Hij vond haar maar een modieuze prul en mopperde dat ze de zuivere lijn van de boog van de auto bedierf. De opdracht om het beeldhouwwerk te creëren werd gegeven in de periode dat de hoofdingenieur vanwege ziekte afwezig was. En zo werd het een gewoonte dat de Rolls-Royces die door Royce werden gebruikt, zelden werden gereden met een mascotte op de plecht. Toen tegen het einde van de jaren twintig de nieuwe lijnen van de Sports Saloon de hoogte van het koetswerk reduceerden, werd Royce ingegeven om een lagere variant van de Spirit of Ecstasy te realiseren. De bestuurder zou voordelen hebben bij deze verandering, omdat hij een beter zicht zou hebben zelfs met het windscherm en de zitpositie lager. Sykes schiep een knielende versie van de mascotte, die aan deze wens tegemoet kwam. Toen het eerste exemplaar gereed was, toonde het voetstuk de inscriptie "C. Sykes, 26.1.34". De knielende versie bleef na de tweede wereldoorlog ook de nieuwe Silver Wraith en Silver Dawn sieren. Alle daaropvolgende modellen werden echter gesierd met een staande mascotte, hoewel die nu wel in maatvoering aanzienlijk was gereduceerd vergeleken met de oudere exemplaren. In 1920 nam Rolls-Royce deel aan een wedstrijd in Parijs voor de meest toepasselijke mascotte in de wereld. Dit deed men met een vergulde Spirit of Ecstasy. Ze wonnen de eerste prijs. Vanaf dat moment waren op speciale bestelling tegen extra betaling af-fabriek ook vergulde exemplaren beschikbaar. Veiligheidsvoorschriften in enkele landen werden meer en meer een struikelblok voor het plaatsen van de Spirit of Ecstasy. Ze werd gekwalificeerd als een scherp metalen uitsteeksel van het koetswerk dat een slachtoffer van een verkeersongeval zou kunnen verwonden. Om die reden werd in Zwitserland in de tweede helft van de zeventiger jaren het installeren van een mascotte op Rolls-Royces verboden. Kopers in Zwitserland van een nieuwe Rolls-Royce troffen hun mascotte bij aflevering aan in het handschoenenvakje. Dit probleem was opgelost bij de Silver Spirit en Silver Spur (vanaf 1980). Bij de geringste aanraking van de Spirit of Ecstasy verdween deze in het radiatorhuis waardoor geen verwondingen zouden kunnen ontstaan. Deze oplossing doorstond alle veiligheidsvoorschriften. De dame die model stond voor de radiatordecoratie, zou het succes ervan nooit beleven. Eleanor Thornton verloor het leven toen op 30 december 1915 het stoomschip Persia op haar weg naar India bij Creta door een Duitse onderzeeër werd getorpedeerd. Ze werd op die reis vergezeld door Lord Montagu die de opdracht had gekregen een commando over te nemen in India. Men dacht dat hij eveneens was gedood, maar hij overleefde en werd enkele dagen later door een ander schip gered. Op zijn reis terug naar Engeland las hij in de kranten in de dodenlijsten de berichtgeving van zijn eigen overlijden.